Elke week spreekt Bastiaan Meijer met een Bodegraver die een bijzonder verhaal heeft.
‘Niet lullen, maar zingen.’ Dat is hoe Willemijn May haar optreden (https://www.rebonieuws.nl/2016/02/27/willemijn-may-maakt-muzikale-reis/) in Het Evertshuis van aanstaande vrijdag samenvat. ‘Ik wil niet dat het educatief wordt, want die informatie kunnen de gasten ook Googlen..’
De 17-jarige Bodegraafse geeft een concert waar ze zelf ook graag heen zou gaan: ‘Ik vind het niet leuk als ik naar een theater ga en de artiest praat meer dan een uur over de artiesten. Laat de muziek spreken. Daarom hebben we het ook veel meer als een concert aangepakt en niet als een theatershow.’ Het programma is vooral gericht op een ‘roadtrip down south’ met muziek van onder anderen Ray Charles en Carrie Underwood, maar ze zal ook vijf eigen nummers ten gehore brengen.
In juli is Willemijn geslaagd voor haar havodiploma. Op dit moment heeft ze een jaar geen school waarin ze zich focust op muziek maken. ‘Waarschijnlijk plak ik er nog een jaar aan vast, want het gaat goed en ik zit veel in Engeland.’ De zangeres heeft in 2014 haar eerste EP uitgebracht en verschillende singles als Fire en I will fall. Vrij recent kwam de single Travelling Light uit. Toch komt er waarschijnlijk niet snel nieuw werk vertelt ze: ‘Ik vind het heel standaard om een EP uit te brengen en dan een paar singles. Ik heb voor mezelf besloten dat ik vooral nieuw materiaal ga schrijven.’
Volgens de muzikante is het hard nodig om nieuwe liedjes te maken. ‘Ik heb niet genoeg werk om een uur op te treden. Althans, ik heb het wel, maar speel het niet meer. Ik vind de muziek van mijn oude EP een beetje kinderlijk.’ Ze is van mening dat ze nu veel professioneler bezig is dan toen. ‘ Op je 15de weet je nog niet hoe het allemaal werkt. Je zit dan in de studio ja te knikken, omdat je nog niet weet hoe de vork in de steel zit. Nu kan ik veel beter meebeslissen.’
Willemijn is veel in Engeland te vinden voor ‘writing sessions’. Nieuwe nummers schrijft ze vanuit haar gevoel, maar ze vertelt liever niet te veel over deze persoonlijke gevoelens. ‘Iedereen moet tegenwoordig een verhaal hebben bij de muziek,’ legt ze uit, ‘Ik heb dat in mindere mate. Ik vind het mooi als mensen hun verhalen herkennen in mijn nummers. Als ik mijn persoonlijke verhalen letterlijk aan het publiek zou vertellen, is er geen ruimte meer voor persoonlijke interpretatie.’
Fotograaf: Lieke Alblas
