Ik heb net de gecombineerde boodschappen bij Aldi en AH in de auto staan als ik weg wil draaien van de parkeerplaats. De relatieve rust van een half uur eerder heeft plaats gemaakt voor een volle parkeerplaats waar wanhopig gezocht wordt naar een lege plek.
De file die ontstaat wordt veroorzaakt door een automobilist die zijn vrouw netjes uit laat stappen bij de ingang van de Aldi. Zij neemt ruim de tijd om haar tas en portemonnee te pakken en nog even snel een klein praatje te maken met haar man, ongetwijfeld over de te halen boodschappen. Dat er inmiddels acht auto’s staan te wachten ontgaat haar, de automobilist vlak achter hun echter niet. Toeterend en met veel misbaar laat hij blijken haar treuzelen niet te waarderen. Sterker nog, hij geeft gas en remt net op tijd vlak achter de auto ten teken dat ze op moeten schieten. Meneer heeft duidelijk meer te doen want hij stapt nu zelfs uit om ze met een wild gebaar vooruit te jagen. Daar is de voorste automobilist weer niet van gediend en er ontstaat, op afstand weliswaar, een prachtig armgevecht van opgestoken vingers en naar voorhoofden wijzen. Het tafereel krijgt steeds meer bekijks en met getoeter van automobilisten die niet zien wat er aan de hand is maar wel boodschappen willen doen stappen de twee weer in.
Op weg naar een gezellig Paasweekend….
Het hele tafereel past wel een beetje in de huidige tijd waarin, zo lijkt het, weinig ruimte is voor waardering en begrip van een ander en waarin vooral een ‘ik’ gevoel overheerst.
Dat het anders kan bleek vlak daarvoor nog toen een man van tegen de zestig met een halve kar vol paas boodschappen bij de kassa arriveerde. Vlak achter hem kwam een jonge vrouw van een jaar of dertig staan met een zak luxe broodjes en twee pakjes beleg. “Gaat u maar even voor hoor, dan kunt u lekker snel gaan eten!” was zijn snelle interpretatie bij het zien van de vrouw. Net niet haastig stond ze op haar beurt te wachten, maar dit kleine gebaar verraste haar toch wel.
“Ach, dank u wel, ik heb inderdaad wel wat honger, maar ik wil ook best wel even wachten hoor!” De glimlach van de man was voldoende om haar toch voor te laten gaan. De lieve glimlach naar de man terug was nog veelzeggender. Dankbaar liep ze naar buiten.
Op weg naar een liefdevol Paasweekend…
Door: Ruud Kooistra
