Elke week spreekt Bastiaan Meijer met een Bodegraver die een bijzonder verhaal heeft.
Waar de één op woensdagavond naar yoga en de ander naar schilderles ging, had Marleen van Os een andere bezigheid. Ze ging naar de Goudse Clownsschool. Nu jaren later probeert ze als clown Pluk bij te dragen aan een betere wereld.
De 31-jarige Reeuwijkse heeft in de afgelopen zes jaar al zeven keer een reis naar Rusland gemaakt. Samen met de Amerikaanse clown Patch Adams en een groep van 25 clowns gaat ze naar weeskinderen en ziekenhuizen. Iets wat volgens haar van groot belang is: ‘In Rusland ben je minderwaardig als je een ziekte of een handicap hebt. Als je gehandicapt bent, ben je wees. Er is veel honger en geweld in die weeshuizen. Als je nog niets mankeerde, doe je dat daarna wel.’ Voor de kinderen betekent de komst van de clowns veel. ‘Het is beter dan kerst. Ze leven er eerst een half jaar naartoe en dan hebben ze nog een half jaar napret.’ De clowns moeten deze reis zelf betalen. Om dit te bekostigen heeft de clown haar eigen stichting opgezet, Stichting Clownszaken.
De liefde voor theater was er bij Van Os al langer. Na de Goudse Clownsschool heeft ze ook de Clownsvakschool in Amsterdam afgerond. Van Os ontwikkelde daar haar personage Pluk (wat staat voor Pretty Lucky). Eigenheid is erg belangrijk voor een clown. Een kant en klaar recept bestaat volgens haar niet: ‘Als je iemand gaat imiteren, wordt het nep. Dit voelt je publiek gelijk aan. Als je bang bent, laat het zien!’
Als ze op reis gaat, kleedt ze zich thuis al om tot Puk. ‘Ik heb minder make-up op dan de gemiddelde 16-jarige,’ lacht Van Os, ‘De douane kan er vaak ook wel om lachen.’ Op haar reizen heeft ze altijd een rubberen kip bij zich: El Pollo. De kip heeft haar eigen neppaspoortje. ‘Toen we in Rusland aankwamen wilde ik voor El Pollo ook een stempel in haar paspoort. Ik pakte de stempel van de douane en zette een stempel in het paspoort. De douanebeambte was hier niet van gediend en maakte deze stempel ongedaan.’ De Russische vrienden van Van Os hebben haar vol verbazing aangekeken, want normaal zou hier niet zo makkelijk mee omgegaan worden.
De clowns krijgen bijna altijd van te voren te horen waar ze heen gaan, zodat ze zich kunnen voorbereiden. Van Os vertelt dat het niet altijd het geval is: ‘Op een gegeven moment gingen we onverwacht naar een hospice voor kinderen. Dat was vrij heftig. We kwamen op een afdeling met tachtig kinderen die op sterven lagen. Dit was de enige keer dat ik mezelf moest herpakken, omdat ik bijna in tranen uitbarstte. Samen met mijn collega-clown Cees hebben we muziek gemaakt voor deze kinderen. De gedachte dat we waarschijnlijk als enige de kinderen echte muziek hebben laten horen, troost me. Het heeft geen nut om naast iemand te zitten huilen.’ Het is voor Van Os belangrijk om een maatje te hebben waarmee ze ’s avonds na kan praten over de dag. De eerste paar reizen moest ze nog een paar dagen bijkomen, maar omdat ze nu gewend raakt aan de situaties kan ze er makkelijker mee omgaan.
‘We moeten de wereld beter achterlaten dan dat we hem gevonden hebben,’ legt Van Os uit, ‘ Ik heb niet de illusie om de wereld te veranderen, maar we kunnen wel de wereld om ons heen beter maken.’
Foto’s: Arthur Bonder
