Altijd ben je aan het koken en probeer je mooie smaken in een gerecht te krijgen. Fantastisch werk, lekker zonder computer met verse ingrediënten, passie en liefde! Zeg je opeens ja, een column schrijven dat gaan we doen!
Ik maak genoeg leuke dingen mee, daar ligt het niet aan. Met veel plezier kom ik overal en nergens om mensen culinair te verwennen. Maar nu nog op papier krijgen.
In mijn hoofd zitten 1001 culinaire verhalen die, als ik ze vertel, een hoop mensen amuseren. Dan ook maar op papier. Dat roep ik trouwens al jaren tegen mijn gasten die op Het Kookstation komen: als ik 10 jaar hier rondloop kan ik een dik boek schrijven over alle mooie avonden die ik daar meemaak. De liefde van de mensen voor het koken. De uitspraken van de mensen. Ach, als ik daar nu al weer aan terugdenk schieten er al weer verhalen in mijn hoofd.
Een klein verhaal om mee te beginnen?
Het toegeven van een fout. Dat kan voor veel mensen lastig zijn, je kan met een stomme smoes komen of het een ander laten vertellen, er zijn ook mensen die het uitstellen…. en dan ook tot het laatste moment. Terwijl ze donders goed weten dat ze iets goed fout hebben gedaan. Zo ook deze keer. Ik merkte al dat er iets was, want in plaats van vol trots met het gerecht aan te komen keek de mevrouw in kwestie naar de grond. Ze kwam al als laatste de keuken in toen de groep het dessert kwam opmaken. (Zo noem je het als de ingrediënten op bord worden gelegd) Ze kwam schoorvoetend naar me toe en zei: sorry ik dacht dat sel suiker was in het Frans.
Maar even super snel een nieuwe gemaakt en haar uitleg met een korreltje zout genomen.
Culinaire groet,
Jurgen de Vries
