Historisch. Een gebouw met een verleden. Karakteristiek. Waardevol.
Belangrijke woorden over een schoolgebouw waar ongelooflijk veel Bodegravers hun leertijd en jeugd hebben doorgebracht. Maar hoe mooi die woorden ook kunnen zijn, eens te meer blijkt dat een historisch pand uiterlijk geen waarde heeft. Deze week is namelijk de sloophamer in dit toch wel karakteristieke gebouw gezet. Waarmee op drastische wijze een einde komt aan een belangrijk stuk historie voor Bodegraven.
De Groen van Prinstererschool, ook wel oude Mulo of Mavo of Essence College of Antoniuscollege, stond al een paar jaar leeg. Er waren ooit plannen voor nieuwbouw maar toen die niet haalbaar waren vanwege teruglopend leerlingenaantal ging dat niet door. Uiteindelijk moest zelfs deze locatie gesloten worden. Nu gaat dus het hele gebouw plat om plaats te maken voor een ongetwijfeld mooi Medisch Centrum Bodegraven.
Toen in 2013 het Evertshuis zijn intrek had genomen in dit schoolgebouw omdat het eigen Evertshuis werd verbouwd heeft menig oud-leerling nog even rond kunnen kijken in zijn of haar toenmalige school. Het Evertshuis had toen trouwens wel een puik stukje werk verricht. Dat moest ook wel om de vele leuke voorstellingen en exposities gewoon door te laten gaan. Met name het zeer intieme theater had zeker zijn charme!
Ik heb er, samen met Pien, toen nog even rondgelopen. Beneden en boven gedwaald door het grote gebouw, wat vele herinneringen naar boven bracht. De entree, de vele trappen, de laag gelegen aula, de chocolademachine (je dronk toen geen koffie). Speciale herinneringen uit de jaren ’70 in de lokalen van Loos, Boersma, Schenkels, de juffrouw van Engelse les, meneer De Wolf . “De nerf van dit blad is Loos, de zijnerven zijn wij, de leerkrachten en alles daartussen in zijn de leerlingen..! zei meneer de Wolf ooit, hiermee goed de hiërarchie op school weergevend.
Het zijn maar een paar namen van toen, er zijn er ongetwijfeld veel meer op te noemen.
‘Alles Sal Reg Kom,’ zei scheikunde leraar Sjaardema ooit. Dat geloof ik ook wel. Maar we krijgen het karakteristieke gebouw er niet mee terug. Er rest ons straks niets meer dan vele, toch wel mooie herinneringen. Zo heb ik daar onder meer geleerd dat nostalgie en terugkijken belangrijk is om vooruit te komen in het leven. Al was het maar om te leren van het verleden. Ik heb op die school wel wat opgestoken trouwens. Mijn eerste sigaret, of eigenlijk shaggie…
Ieder zal zijn eigen herinnering hebben aan deze school die onmiskenbaar hoort bij onze opvoeding, ieder op zijn eigen manier, in zijn of haar eigen tijd, in de jaren ’60, ’70, ’80 en ’90.
Toch is het jammer dat ook dit gebouw weer verdwijnt om plaats te maken voor nieuwbouw, al begrijp ik de sloop wel. Het gebouw was oud, zeker als ik bedenk dat mijn oudere broers al naar de, toen nog, Mulo gingen, met directeur Visser. Ook op zaterdagochtend was er toen trouwens nog les, eind jaren ’60. Nadien is er veel veranderd, bijgebouwd, opgeknapt. En nu gaat het plat.
Veel gebouwen hebben een “eerste steen” in hun gevel. Ook de Groen van Prinstererschool zal dat vast en zeker gehad hebben. Maar ook deze eerste steen zal verdwijnen onder de slopershamer.
Zou het een idee zijn om “een laatste voetstap” te introduceren? Een symbolische laatste voetstap in een vloertegel, van Ben Schenkels bijvoorbeeld, of Piet de Rooy, twee namen die me zomaar te binnen schieten.
Een laatste voetstap, ter herinnering aan een school die onmiskenbaar heel veel heeft bijgedragen aan de Bodegraafse kinderen, leerlingen, inwoners, bevolking en maatschappij.
Een laatste voetstap, ingemetseld in de vloer van het nieuwe medisch Centrum Bodegraven. Zodat we daar bij binnenkomst altijd herinnerd worden aan een zeer belangrijk stukje Bodegraven.
Een laatste voetstap. Ik heb hem daar drie jaar geleden al achtergelaten. In dierbare herinnering.
Blog: Ruud Kooistra
