Amran Abdi Mohammed vluchtte op 3 januari 2009 uit Somalië uit angst voor de dood van haar en haar gezin. Op dat moment had Amran de zorg over 9 kinderen, 3 kinderen van haarzelf, de kinderen van haar overleden broer en pleegkinderen van haar overleden man. Deze beslissing volgde op een reeks bedreigingen vanuit een mannelijk familielid die de eigendoms-rechten van het huis van haar overleden man opeiste, wat zij op dat moment verhuurde in ruil voor meel en suiker om haar kinderen te kunnen onderhouden.
Naast deze persoonlijke dreiging woedt er in Somalië oorlog en wordt vooral het gebied waaruit Amran afkomstig is (Dinsoor) ernstig bedreigd door de groepering Al Shabaab. Amran en haar kinderen hebben in Somalië al meerdere malen moeten vluchten voor het gevaar. In de maanden voorafgaand aan 3 januari 2009 werden de bedreigingen zo hevig dat Amran in alle haast besloot te vluchten, met hulp van een ‘reisagent’. Helaas heeft ze door de hevigheid van de situatie en het dreigende gevaar haar kinderen op dat moment moeten achterlaten, met het idee snel weer met elkaar herenigd te worden. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn en wacht Amran al ruim 6 jaar om haar kinderen weer in haar armen te kunnen sluiten.
Zelf heeft Amran een zeer moeizame en moeilijke asielprocedure achter de rug. Door het niet kunnen afgeven van vingerafdrukken, veroorzaakt door een huidaandoening aan haar vingertoppen, heeft zij vastgezeten in vluchtelingendetentie op Schiphol en pas na bijna 5 jaar procederen heeft zij eindelijk haar verblijfstatus verkregen. Sinds januari 2015 woont zij met veel plezier in Bodegraven en probeert ze zo goed als ze kan haar leven hier op te pakken. Dit doet ze goed, maar alles wordt overschaduwd door het constante gemis en de zorgen over haar kinderen.
Inmiddels zijn haar kinderen ook gevlucht uit Somalië en verblijven al geruime tijd illegaal in Ethiopië, waar ze geen rechten hebben, niet mogen werken en niet naar school mogen. Amran probeert ze zo goed als ze kan te ondersteunen vanuit Nederland, wat bijna onmogelijk is. Er is niemand die voor ze kan zorgen of die ze bescherming kan bieden.
Na een lange en zeer ingewikkelde procedure heeft Amran 2 weken geleden, met dank aan haar advocaat, het goede nieuws gehad dat 7 van de 9 kinderen naar Nederland mogen komen. 7 van de 9 omdat ze met 2 kinderen inmiddels geen contact meer kan krijgen, waar ze zich ernstige zorgen over maakt.
Omdat haar kinderen al geruime tijd illegaal in Ethiopië hebben verbleven, zullen zij bij het verlaten van het land een vertrek boete moeten betalen welke op kan lopen tot $1050,- per persoon. Omdat haar kinderen al geruime tijd illegaal zijn, is het zeer aannemelijk dat elk kind de maximale boete zal moeten voldoen. Na inschakeling van het hoofdkantoor van Vluchtelingenwerk en het IOM Nederland blijkt inderdaad dat deze boete voldaan zal moeten worden. Naast de boete moeten er natuurlijk ook 7 vliegtickets naar Nederland komen. Al met al een onmogelijke opgave voor een vluchteling die moet leven van een minimale uitkering en nog niet mag werken in Nederland. Met haar kleine inkomen heeft Amran het toch voor elkaar gekregen een bedrag van €220,- opzij te leggen voor de tickets van haar kinderen en spaart nog steeds iedere maand een (klein) bedrag. Hiermee gaat ze het alleen nooit redden. Helaas zijn er maar weinig fondsen die dit soort specifieke gevallen kunnen bijstaan en zijn vele fondsen inmiddels leeg. Om haar kinderen weer te kunnen zien heeft Amran aan bedrag van rond de €10.000,- nodig voor eind februari 2016.
We zijn een crowdfunding-aktie gestart die te volgen is op:
https://onepercentclub.com/en/projects/na-6-jaar-strijd-zijn-amran-en-haar-gezin-bijna-weer-samen
Ingestuurd bericht door: Leendert Spijker
