Al zeven keer werd de 10 van Boreft georganiseerd en gelopen; telkens voor een ander goed doel, zoals in 2018 voor het nieuwe Hospice aan de Boesemsingel. Het evenement zou stoppen, maar de achtste run van Bodegraven gaat in juni toch door. Een mooie meevaller dus, want de lopers kunnen gaan trainen, de vrijwilligers kunnen aan de slag, de sponsors krijgen PR en twee goede doelen gaan ondersteuning ontvangen.
Als je goed kijkt valt er nog wel meer mee. Duizenden mensen ruilden een tegel uit hun tuin om voor een plant. Zo leverden ze een bijdrage aan meer groen en beter waterbeheer. Apart dat die zogenoemde sponsfunctie van je tuin kan helpen tegen overlast bij heel veel regen en ook bij tekort aan water in perioden van droogte.
Onze kleinkinderen deden mee aan de sponsorloop op hun school voor onderzoek naar de spierziekte ALS. Van die ziekte begrepen ze niet zo veel, maar ze snapten wel dat er we met z’n allen iets tegen kunnen doen. En als kleinkinderen iets vragen doen oma’s en opa’s bijna altijd mee.
Een mevrouw in onze kerk kan weer vooruit kijken omdat ze een nieuwe behandeling kon krijgen die artsen, wetenschappers en technici nog maar pas ontwikkeld hebben. En als je vergelijkt wat nu medisch mogelijk is met wat 40 of 50 jaar gelden kon, hebben de deskundigen grote vorderingen gemaakt. Helaas er is ook pijn, verdriet en tegenslag waar geen remedie voor is. Je moet ‘er mee leren leven’ en dat is dan een opgave die zoveel van je vraagt dat het soms op topsport lijkt.
Maar gelukkig zijn er dus ook meevallers. De optimisten onder ons zien het als een bevestiging van hun blijmoedige kijk op het leven. De pessimisten (maar ik kom eigenlijk nooit zo iemand tegen) worden er hopelijk een beetje anders van. Het humanisme vertrouwt dat we samen heel ver kunnen komen. Het christelijk geloof stemt daar van harte mee in en voeg daar graag de dankbaarheid aan toe, want de kerk ziet al het goede als geschenk van de Allerhoogste.
VAN BRAM
predikant in Bodegraven
