Marleen van Os reist dit jaar naar verschillende plekken om een lach te brengen naar kinderen die het nodig hebben. Dit keer een korte impressie van de reis naar Libanon.
Samen met een Engelse organisatie, The Flying Seagull Project bezoekt Marleen verschillende kampen in de regio rond Beirut. Niet alleen zijn hier vluchtelingen uit Syrië, maar zijn er ook nog Palestijnse vluchtelingenkampen. Wat de politieke situatie ook is, geen enkel kind verdiend het om op te groeien op een plek zonder medische zorg, scholing en gevoel van veiligheid. De meeste gezinnen willen terug en wachten tot dit weer kan. Hun leven staat op pauze, maar ze willen graag verder. Het is moeilijk.
Met een flink kabaal en soms een kleine parade wandelt de groep door het kant. Direct verschijnt er een glimlach op de gezichten van de meeste kinderen. De show wordt klaar gezet. Drie simpele houten kisten, maar deze bevatten magie, muziek en veel meer. De kinderen gaan zitten (wat soms wel moeilijk is door het enthousiasme) en de show kan beginnen.
20 minuten
Wat het meeste opvalt in vergelijking tot andere plekken, zijn de open monden. Kinderen staren en het is zelfs moeilijk om ze mee te laten klappen met de muziek. Het blijkt dat bij de meeste kampen zelden of nooit bezoekers van buitenaf komen en in sommige gevallen kinderen zelfs niet naar buiten mogen. 
De vluchtelingen worden in leegstaande gebouwen gehuisvest en mogen dan niet naar buiten omdat dit overlast zou kunnen veroorzaken voor de buurt. Dus zitten grote groepen de hele dag binnen, terwijl het buiten tropisch warm is. Het is een andere vorm van traumatische gebeurtenissen, waar je niet snel bij stil staat. Behalve het verlies van hun thuis en familieleden, maakt dat ze nog steeds geen veilige plek hebben waar ze even kind kunnen zijn.
Op andere plekken hoor ik dat de show maar 20 minuten mag duren, omdat kinderen dan weer aan het werk moeten in het veld voor enkele centen per dag. Het maakt het soms moeilijk om te blijven lachen te midden van zulke schrijnende situaties.
Glimlach
De grote glimlachen op de gezichten van deze kinderen, maakt deze reis zeker waard. Optreden in de verzengende hitte, bewapende soldaten op straat, de controleposten, de lange ritten door de bergen, het sjouwen met circus spullen, vallen daarbij allemaal in het niets. Het is wonderbaarlijk dat we na afloop bij deze mensen die zo weinig hebben worden uitgenodigd voor koffie of falafel. Zoveel gastvrijheid en dankbaarheid dat hun kinderen weer even kind mochten zijn.
De angst om een goocheltruc te verpesten voor 200 man publiek, is dan maar een klein probleem van de clown.
Voor meer informatie over de avonturen van Marleen kunt stichting Clownszaken volgen via www.marleenvanos.nl
Ingezonden bericht
