Karel Ellerbroek is na zeventien jaar een bekend gezicht geworden op de Da Costaschool. De 76-jarige Bodegraver besluit nu een punt achter zijn jaren als vrijwilliger te zetten, maar niet zonder een mooi afscheidsgebaar. Karel vertelt ons over een aantal van zijn mooiste herinneringen aan zijn werkzaamheden en de school.
Karel heeft van oorsprong een grafische achtergrond. Zijn carrière op de Da Costaschool school kwam voor hem dan ook redelijk onverwachts. ‘’Ik ben deze school in 2003 via een vrijwilligersorganisatie op het spoor gekomen. Ik ontmoette de – toen nét nieuwe – directeur, die dringend helpende handen kon gebruiken. Eerder dit jaar was ik gestopt met werken, dus deze kans kwam op het juiste moment op mijn pad terecht.’’, vertelt Karel.
Waar Karel in het begin aangeeft zijn weg te moeten vinden op de school, kunnen we wel stellen dat dat na zeventien jaar dubbel en dwars is gelukt. ‘’Ik heb goede herinneringen aan de school. Ik kijk het meest terug op mijn eerste jaren. Hierin vierden we onder andere het 50-jarig bestaan van het schoolgebouw.’’, vertelt Karel. Het resultaat van zo’n jubileum? ‘’Het was één grote feestweek mét reünie. Oud-leerlingen reisden vanuit alle hoeken van het land om dit met ons te vieren. Er waren er zelfs een aantal aanwezig die geëmigreerd waren naar het buitenland.’’, aldus Karel. ‘’Ook heb ik mooie herinneringen aan de ouder- en kind-feesten, etentjes, schoolreisjes en kampen. Ik vind het mooi dat ik hierin begeleiding en ondersteuning heb kunnen bieden waar nodig.’’
Aan activiteiten op de Da Costaschool dus geen gebrek. Ook Karels eigen verjaardagen bleven niet onopgemerkt: ‘’Iedere vijf jaar ging ik op mijn verjaardag de klassen rond om te trakteren. Wanneer ik dan binnenliep, kwamen de kinderen aan met werkstukjes of kaarten.’’, legt Karel uit. ‘’Dat contact met de kinderen vind ik het mooiste aan mijn beroep. Je maakt regelmatig een praatje met ze en ziet ze door de jaren heen opgroeien. Dat zal ik dan ook het meest missen, het is erg bijzonder. Je bouwt wat op. Als ik nu jaren later oud-leerlingen in het dorp tegenkom herkennen ze mij nog steeds. Ze vragen dan hoe het met me gaat, en of ik nog steeds op de Da Costaschool werk.
Tot voor kort kon Karel op deze vraag volmondig ‘’ja’’ antwoorden, maar nu is het toch echt tijd om de handdoek in de ring te gooien. ‘’De coronacrisis is de doorslaggevende factor geweest. Ik kan al een jaar weinig aanwezig zijn op school, dus de tijd is nu wel rijp. Gelukkig is iedereen begripvol. Ik kijk in ieder geval terug op zeventien mooie jaren, met ontzettend hardwerkende collega’s.’’
Tekst: Door Isa Smeele
