Het blijft een nare en slopende aandoening Alzheimer en ook mijn vader was, net als veel ouders van ons, hard op weg om -zoals ik dat altijd noem- te vervagen van wie hij eigenlijk was. Gelukkig overleed hij nog voordat deze ziekte hem echt in zijn onomkeerbare houdgreep heeft gekregen.
Een ouder verliezen blijft natuurlijk altijd een dingetje, zeg maar rustig een behoorlijk dingetje, maar mijn vader was 82 en dan mag je echt niet klagen. Genoeg kinderen verliezen een ouder op veel jongere leeftijd om daarna iedere belangrijk en minder belangrijk moment voortaan te moeten invullen met een altijd aanwezig gemis.
Bovendien ben ik blij dat mijn vader overleed voordat wij hem hebben moeten weghalen uit zijn eigen vertrouwde flatje in het verre Limburg. Hooguit hebben we zijn geliefde frituurpan en dito kookplaatje weggehaald, nadat de brandweer voor de derde keer zijn deur had opengebroken, maar dat was alles. Niet voor niets riep hij altijd dat hij niet als een komkommer in een hoekje wilde eindigen en dat is dus niet gebeurd.
Toch zit er een andere kant aan mijn verhaal. Mijn vader was nu bepaald niet de droomvader die je als kind wenst. Hij was een keurige, liefhebbende en beschermende vader, maar tegelijkertijd bijna op het narcistische af dominant. Het was af en toe, zoals dat mooie spreekwoord luidt, behoorlijk kwaad kersen met hem eten. Je viel nu eenmaal in het pulletje of totaal niet en dat heeft een behoorlijke impact gehad in mijn leven.
Totdat de alzheimer hem trof. Ik heb nog nooit zo met hem gelachen en zoveel liefde gevoeld als in dat laatste anderhalf jaartje. Voor mij als dochter een toefje slagroom tijdens het afscheid van een moeizame vader-dochter-relatie.
Bijzonder wat alzheimer soms kan doen met een mens.
Collecteweek
De collecteweek van Alzheimer is dit jaar van 4 tot en met 9 november, er worden nog collectanten gezocht voor Reeuwijk (Marianne Goris-De Kroes, via Facebook of www.Alzheimer.nl)
