Vervuld, volmaakt en vol levenslessen; dát is hoe de 65-jarige Han Sijm terugkeert van zijn 800 kilometer lange pelgrimsroute. De Bodegraver liep in vijf weken tijd van Zuid-Frankrijk naar het Spaanse Santiago de Compostela. En dat met niets anders dan een open houding en één rugzak.
Motivatie
Na zijn pensioen maakt de energieke Han één afspraak met zichzelf: hij wil hoe dan ook onder de mensen blijven. Han vliegt dan ook door deze ‘nieuwe levensfase’ als een bezig bijtje. Nu, zeven jaar later, breekt het moment dat al jaren in zijn hoofd leeft dan eíndelijk aan.
‘’Aan de start van mijn pensioen fietste ik van Nederland naar Spanje. Onderweg trof ik mensen die de pelgrimsroute (Camino) aflegden. Het begon gelijk te kriebelen’’, aldus Han. ‘’Niet vanuit religieuze overtuigingen. Ook niet zozeer met sportieve doelen. Maar puur om een unieke ervaring te beleven, contacten te leggen en te groeien als persoon.’’
De route
Zo gezegd, zo gedaan. In Bodegraven neemt Han afscheid van vrouw en (klein)kinderen. Hij reist af naar het Franse Saint-Jean-Pied-de-Port, waar hij ‘geboren’ wordt als pelgrim. ‘’Zo noemen ze dat echt. Het Bijbelse verhaal komt namelijk terug in de route. Tijdens de ‘geboorteperiode’ leer je hoe het pelgrim-bestaan in elkaar steekt. Dat begint direct zwaar, dwars door de Pyreneeën heen. Daarna ga je ‘dood’: je komt terecht in een deel van Spanje met enkel kale, rechte wegen. Ten slotte beleef je vanuit León tot aan Santiago de ‘Wederopstanding’. De natuur wordt mooi, de omgeving bruist. Je leeft weer op. Onderweg kom je de speciaalste plekken én mensen tegen. Zo liep een vrouw de Camino met haar pasgeboren baby’’, vertelt Han.
Tekst gaat door onder afbeeldingen
Camino-leven
Per dag tikt Han gemiddeld 20 tot 25 kilometer aan. Dat vertaalt zich naar zo’n 7 à 8 dagelijkse wandeluren door de heuvelachtige landschappen. Ondanks deze full-time dagbesteding stonden rustdagen niet in zijn woordenboek. In speciale pelgrimherbergen brengt men de nacht door. Oftewel; grote zalen met keukens en stapelbedden. Geen poespas. Han kon prima meedraaien op deze minimalistische toer. Zijn bagage bestond namelijk uit drie sets kleding, een kleine handdoek, tandpasta, sporttape en een iPad. Dat laatste speelde geregeld een rol in de diepgaande verbinding die hij vond met 107 mede-pelgrims.
Tekst gaat door onder afbeeldingen
‘’Het lukte mij via deze weg om mijn passie voor muziek te delen met anderen. Op de iPad stond een repertoire aan nummers. Zo heb ik onder andere in een prachtige kerk gezongen onder begeleiding van een mede-pelgrim op de panfluit. Toen een jonge pelgrim merkte dat een lied mij emotioneerde, kwam ze naar me toe en legde ze haar hoofd op mijn schouder als troost. Dat soort momenten vergeet ik nooit meer. Je zit in een Camino-bubbel. Jong of oud, man of vrouw; doordat iedereen in hetzelfde schuitje zit, bouw je een ongelofelijk diepe, unieke band met elkaar op. Dat is helend’’, deelt Han ontroerd.
Tekst gaat door onder afbeeldingen
Levenslessen
Na deze sprong in het diepe komt Han herboren boven water. In haast álles wat hij gedurende zijn Camino meemaakte, vindt hij een onderliggende les voor in het dagelijks leven. ‘’Tijdens de Camino zag ik elke dag bewust als nieuwe start. Letterlijk. Wanneer ik dus tijd met iemand doorbracht, vond ik het belangrijk die persoon de volgende dag weer los te laten. Ik was er ten slotte om mijn horizon te verbreden. Niet om me aan anderen vast te klampen’’, legt Han uit.
‘’Zo kwam ik na vijf weken uit op 107 mensen waarmee ik diepe gesprekken over het leven hield. Deze ontmoetingen zitten boordevol waardevolle inzichten. Je raakt je bijvoorbeeld bewust over je vooroordelen en je ziet in dat je vaak hélemaal niet zoveel van elkaar verschilt als je van tevoren denkt. De belangrijkste conclusie die de Camino mij gaf, is het feit dat ik wil blijven verbinden, ontwikkelen en openstaan voor anderen. Daar krijg ik mijn energie van’’, sluit Han af.
Benieuwd naar alle inspirerende verhalen uit Han’s Camino? Via deze Polarsteps-pagina vind je het online dagboek dat hij bijhield tijdens zijn reis.
Tekst: Isa Smeele