Kort vóór aanvang van de 19e Gromax Reeuwijkse Hout Cross stond kleine Loise ingepakt in haar winterjas met een goudkleurige hoofdband, wantjes aan en toch bibberend van de kou zo dicht mogelijk tegen haar papa aangeklemd. Vanaf huis is het maar een klein stukje naar de surfplas.
Daar verschenen afgelopen zaterdag traditiegetrouw weer drie zandbulten aan de vloedlijn, waarover de atleten die deelnamen aan de Gromax Reeuwijkse Hout Cross iedere ronde moesten ploeteren. Crossen is zwaar. “Hardlopen door de blubber”’ noemen we het ook wel, zegt één van de organisatoren lachend. Maar de kleine Loise kan helemaal niet lachen. Ze heeft het vooral koud. Berenkoud. “Waarom vinden die atleten dit toch zo prachtig?” kwam bij me op. Een vraag die gedurende de dag wel een paar keer door het hoofd speelde. Waarom?
Loise (D-pupil bij Sportclub Reeuwijk) staat even later aan de start, na een korte warming up voelt de snijdende wind over het open terrein al minder koud. Om haar heen nog wat leeftijdgenoten van vooral atletiekverenigingen uit de regio. Het startschot klinkt, de kinderen lopen zo hard als ze kunnen op weg naar de eerste bult. De eerste atleten zijn er al over als Loise nog door het mulle zand op weg gaat naar het obstakel in het parcours. Na die eerste bult, volgen er nog twee van die kuitenbijters. Dan snel vol tegen de snijdende koude wind verder over het strand, op weg naar het bos. In de beschutting van het Reeuwijkse Hout, is de kou iets minder pijnlijk, maar daar volgen andere zware hindernissen, zoals drassige graslanden, schelpenpaadjes en door de modder van dit laagveengebied, springen over een klein slootje en zo snel als je kunt weer terug op weg naar de finish op het strand.
Na afloop heeft Loise rode wangen van het rennen. Ze heeft de 600 meter voltooid in 4,42 minuten en neemt dankbaar de speculaaspop aan, die iedere atleet koestert als ze deze “Sinterklaascross” hebben voltooid. Daarna krijgt ze een high five van haar trainster, die overigens zelf met één van haar atletiek vriendinnen kort voor aanvang van de wedstrijd nog openlijk twijfelt: “wat denk jij, vinden we dit leuk?”. Deze twee meisjes C junioren genieten meer van baanatletiek wedstrijden: sprinten, hordenlopen, kogelstoten, verspringen, dat soort dingen… Tja, weer die vraag. Wat is er zo leuk aan de cross?
’s Middags komt een groep jonge atleten uit Woerden om deel te nemen aan de 4x 1.000 meter cross-estafette. Eén van de atleten leg ik de vraag voor: wat is er nu precies zo leuk aan de cross? Het blijft even stil. Hoewel het wat later op de dag is en de zon is gaan schijnen, is het deze zaterdag nog steeds ijzig koud. De straffe wind op het strand van de surfplas maakt de gevoelstemperatuur nog lager. De jonge atleet kijkt me aan, verbaasd over mijn vraag. “Wat is er zo leuk aan de cross?” Hij denkt zwijgend na en komt uiteindelijk niet verder dan “ja, ehh…het is gewoon leuk!”. Daar moet ik het voor dat moment maar mee doen. Gewoon. Leuk.
’s Middags lopen we langs het hele parcours om nog wat foto’s te schieten. Verbeten gezichten. Vermoeide gezichten. Een flauwe lach na elke aanmoediging. En terug bij de finish strompelen de atleten over de meet, soms te moe om de speculaaspop nog aan te pakken. Maar kort daarna zie je trots en blijdschap. Omdat ze op het laatste stukje toch nog iemand konden inhalen. Of juist de aanval konden afslaan. Of simpelweg omdat ze het hem toch maar weer geflikt hebben.
Nu begreep ik het. Dát is dus de charme van de Gromax Reeuwijkse Hout Cross. Jezelf uitdagen en overwinnen. Dáárom is het leuk!
De uitslagen zijn te vinden op https://sportclubreeuwijk.nl/ en de volgende cross van het circuit zal zijn bij AV Gouda op 10 december 2022.
