De droom van Jacco en Dimphy om naar Italië te verhuizen verliep niet zoals gehoopt. Maar, hun huis in Bodegraven was al verkocht. Dimphy (41), Jacco (41) en hun twee kinderen Sem (13) en Bo (9) bevonden zich in een gat, temidden van een overhitte huizenmarkt. Hun verhaal werd gedeeld in de media en Jacco werd zelfs op straat herkend. Hoe is het nu met hen? Dimphy vertelt. “Iedereen vergelijkt het natuurlijk met ‘Ik vertrek’ wij werden het stelletje ‘ik vertrek toch niet.”
Omschakeling
Waar Jacco is geboren en getogen in Bodegraven, groeide Dimphy in Italië op. Toen ze net samen waren woonden ze een jaar in Italië, vervolgens in Den Haag en ze kwamen uiteindelijk weer in Bodegraven terecht, dichter bij de familie van Jacco. “Dat was eigenlijk wel een grote omschakeling. Toen we terugkwamen in Bodegraven, merkten we toch dat de aansluiting er niet helemaal meer was. Iedereen is natuurlijk doorgegaan met zijn of haar leven, contact maken was moeilijk in het begin.” Inmiddels woont het stel 12 jaar in Bodegraven.
Een droom en concrete businessplannen
Toch borrelde er iets. Al die tijd “hadden we de droom om iets voor onszelf te beginnen in Italië.” De familie van Dimphy woont daar ook nog. “Om daar voet aan de grond te krijgen, hebben we meerdere dingen geprobeerd en businessplannen gemaakt.” Ze waren voornemens een café aan het meer te pachten, vervolgens te huren, om met de winst van het verkochte huis in Nederland een mooi Italiaans pand te kopen. “Met wellicht een Airbnb.” Afspraken in Italië werden gemaakt. “In juli 2021 hebben we na tien jaar de knoop doorgehakt: nu moeten we het doen.”
Die week viel alles in duigen
Droom-verdamping
Ze zetten het huis aan de Bodegraafse Krooslaan te koop. Deze was voor de herfstvakantie al verkocht. Jacco en Dimphy gingen hard op zoek naar de definitieve huuroptie in de Italiaanse vallei. Daar stonden zeven kanshebbers. “Vol goede moed zijn we toen naar Italië gegaan. Maar in die week viel alles in duigen. De één wilde niet meer, de ander was het vergeten, nog één ander had meerdere eisen.”
We kwamen terug na een week, en je staat op de stoep van het huis dat je net verkocht hebt.
“We kwamen er ook achter dat het café [tegen eerdere afspraken in] door de gemeente aan iemand anders was verpacht. Wat we hadden besproken, verdampte. Het is ergens wel typisch Italiaans, maar dit hadden we niet verwacht. We kwamen terug na een week, en je staat op de stoep van het huis dat je net verkocht hebt.”
Voor je gevoel moet je dan alsnog opnieuw beginnen
Ontheemd
“We voelden ons ontheemd. Ik voelde me best een beetje stom. Had ik het dan anders, of niet moeten doen?” Na terugkomst hadden ze een week van bezinning, waarna ze tot de conclusie kwamen dat ze in Nederland zouden blijven. “Voor je gevoel moet je dan alsnog opnieuw beginnen. Een nieuw huis zoeken op een krappe huizenmarkt, vechten voor je baan.” Graag wilden zij in Bodegraven blijven, omdat hun kinderen daar hun vriendjes en school hadden.
Ik verwachtte een ‘eigen schuld dikke bult’-reactie, maar we kregen niets anders dan medeleven
“Zoveel mensen hebben met ons meegedacht. Ook de drukker in het dorp heeft ons geholpen, door flyers te drukken. Ik verwachtte een ‘eigen schuld dikke bult’-reactie, maar we kregen niets anders dan medeleven. Mensen zeiden: jullie hebben het tenminste geprobeerd.” Ook stonden ze met hun verhaal in het Algemeen Dagblad. “Ik schaamde me ergens.” Maar de reactie was goed. “Er kwamen zelfs Facebookberichten van mensen, met tips. Op een gegeven moment werden we landelijk nieuws. Mijn man gaat voor zijn werk door het hele land, en die werd zelfs herkend.”
Feestje
“Uiteindelijk tipten buren ons over dit huis. Toen werden we gebeld door de makelaar met het goede nieuws dat het bod was geaccepteerd. We gingen toch gíllen, dat was wel reden voor een feestje bij ons thuis. We hebben elkaar een knuffel gegeven en het gedeeld op sociale media.”
We zaten toen zo in de put door het hele verhaal, dat het ons eigenlijk heel erg goed gedaan heeft, dat zoveel mensen op zo’n lieve en positieve manier hebben gereageerd. We waren heel dankbaar, we worden nog steeds herkend: “jullie woonden toch op de Krooslaan en nu niet meer?”
Belofte aan de kinderen
“Ik had nooit kunnen bedenken dat ik 100 meter terecht zou komen van het huis waar ik al zat.” De voortuin is inmiddels de favoriete plek van Dimphy: “Als wij buiten zitten is het een gezellige boel, er is altijd iemand met wie we een praatje maken, elke dag.” Ook zijn Jacco en Dimphy een belofte aan hun kinderen nagekomen: “een trampoline bij het nieuwe huis waar we terechtkomen.”
“We voelen ons nu helemaal thuis. Hoe gek wil je het hebben?”
Toen ze net in Bodegraven kwamen wonen, voelden Jacco en Dimphy geen volledige aansluiting. Hoe is dat nu? “Helemaal anders dan eerst. Dankzij allerlei kennissen, vrienden en [voormalige] buren hebben we dit huis eigenlijk bijna in zijn geheel verbouwd in een maand tijd. Vroegere buren kwamen om te helpen met timmeren, loodgieterswerk, en meer.” Het stel verbleef in een tijdelijke woning voordat zij hun huidige huis binnen konden gaan. “Heel veel buren hebben ons tot twee keer toe geholpen met verhuizen. Het was hollen, vliegen, rennen, maar het is ons gelukt. Voor onze emigratieplannen voelden we ons niet helemaal op de juiste plek in Bodegraven. Nu voelen we ons hier helemaal thuis. Hoe gek wil je het hebben?”