De afgelopen meimaand heb ik wat weken vrij genomen voor een fietsreis langs de Rijn. De Kerkenraad vond het goed, mijn collega’s waren bereid om waar te nemen en ik vertrok met veel goede wensen en gebeden.
Thuis vonden ze dat ik heel de reis een helm op moest, maar dat vond ik teveel van het goede. Wel heb ik voor opvallende gele kleding gezorgd en ik verwachtte dat de “Rheinradweg” door Duitsland en Zwitserland een veilige fietsroute zou zijn. Dat kwam gelukkig uit, want de route bestaat bijna helemaal uit fietspaden.
De rivier ziet er overal prachtig uit. Ik heb geen afvoergoten naar het water gezien; in het Ruhrgebied staan wel veel schoorstenen die permanent grote hoeveelheden rommel de lucht in spuwen. En natuurlijk is er zwerfvuil, maar erger is dat elke druppel Rijnwater microscopisch kleine plastic deeltjes bevat. Gelukkig is er dus aandacht voor de gezondheid van deze grootste levensstroom van West Europa, maar er moet nog veel gebeuren om te zorgen dat ze niet ziek wordt.
Vanwege de regen heb ik één nacht in een hotel geslapen; verder telkens in een tentje op allerlei campings. Zodoende word je natuurlijk weer dankbaar voor allerlei dingen die thuis heel gewoon zijn: een plek waar het droog en warm is, douchen zonder gedoe, de bakker en de supermarkt om de hoek en altijd stroom om je telefoon op te laden. Aardig vond ik dat een stuk van de rivier in Zwitserland “Alter Rhein” heet en dus net als wij hier in Bodegraven, wonen ze daar aan de Oude Rijn.
Er waren ook bijzondere ontmoetingen. In Zwitserland kwam mevrouw Ewa naast me op een bankje zitten en ze vroeg of ze de helft van mijn broodje mocht. Met allebei een half broodje en een paar franc zodat ze er thee bij had, raakten we aan de praat. Ze vertelde hoe moeilijk het in steden als Basel en Zurich is om woonruimte te vinden als je weinig inkomen hebt. Haar gezicht en haar zorgen bleven me bij toen ik mij reis vervolgde.
Ik was nog nooit in Liechtenstein geweest, dus toen bleek dat ik daarvoor alleen maar een brug over hoefde te fietsen heb ik dat natuurlijk gedaan. En onverwacht werd ik in dit ministaatje welkom geheten door een bord langs de weg met een vredeswens vol vertrouwen: ‘Der Herr gebe dir Frieden.’ Deze mooie wens geef ik graag door aan iedereen die dit leest en aan heel ons dorp.
VAN BRAM
predikant in Bodegraven
