Dingen kunnen mij behoorlijk raken. Jeroen van Koningsbrugge in The Passion bijvoorbeeld. Of het verrassingsfeestje voor mijn verjaardag. Mooie nummers zingen op bijzondere gelegenheden. Ik geniet echt van dingen die mij raken. Heerlijk. Het mooiste vind ik het wanneer iets onverwachts en keihard aankomt. Dat zijn de allerbeste momenten.
Een maandagavond in maart, we vergaderden met de stichting 4 mei herdenking Bodegraven. We kletsten wat over het thema van dit jaar: ‘Wie de ogen sluit voor het verleden is blind voor de toekomst’. De begraafplaats kwam ter sprake. Ik moest bekennen dat ik nog nooit op Vredehof ben geweest en dus niet weet hoe deze begraafplaats er uitziet. We hadden het ook over de bloemen, die elk jaar op 4 mei worden gelegd bij betekenisvolle plekken in Bodegraven. Mijn oren klapperden. Van geen enkele plek kende ik het bestaan, laat staan het verhaal. Eenmaal thuis liet dit en het thema me niet meer los.
Ik ging zoals afgesproken aan de slag met beeldmateriaal voor de herdenking. 70 jaar geschiedenis. Momenten die iets hebben betekend, teweeg hebben gebracht, hebben gechoqueerd. Het raakte me allemaal. Keihard. Ik voelde me naïef en blind naarmate ik de geschiedenis in dook. We zijn egocentrisch en argeloos, allemaal. Er is zoveel gebeurd en daar is zoveel belangrijks van te leren. Er is zoveel te verbeteren in de wereld en we dóén het niet. Mijn ogen leken ook meer geopend voor wat er om mij heen gebeurde. Voor de verhalen van mijn opa’s en oma’s bijvoorbeeld, welke ik heus heb gehoord maar waar ik blijkbaar nooit goed naar heb geluisterd. Maar ook een ex-buurvrouw die een heftige oorlogsverhaal vertelde in het AD. Bizar wat je leert en te weten komt wanneer goed kijkt.
Met de 4 mei herdenking had ik nooit heel veel. Niet meer dan anderen in ieder geval. De TV gaat aan rond 20:00u en met elkaar sta je twee minuten stil. Dat was het wel. Pas toen ik mijn medewerking verleende aan de daadwerkelijke herdenking in Bodegraven begon het voor mij te leven. Ik ben dan ook meteen gebleven als lid van de stichting. Veel mensen vragen wat ik als ‘jong’ lid wil betekenen. Dat vind ik altijd een gekke vraag. Iedereen weet waarom een stichting als deze belangrijk is. Naast het maatschappelijke nut vind ik het goed om bezig te zijn met dingen die er echt toe doen. Dat probeer ik overigens met alles in mijn leven te bereiken. Het voelt namelijk goed, als iets er toe doet.
Dit jaar bestaat de herdenking in Bodegraven o.a. uit een stille tocht en een fakkeltocht. Die zijn op zich altijd al bijzonder, ongeacht de reden van organiseren. Sinds ik de herdenking daadwerkelijk bijwoon en help te organiseren begin ik me steeds meer te beseffen dat 4 (en 5) mei zoveel groter en zoveel meer is dan de tweede wereldoorlog. Soms is het zelfs groter dan de ellende, horrors en oorlogen in de wereld op dit moment. Het gaat over hoop, over bezinning, over kleine en onbevattelijke zaken. Het biedt (voor mij in ieder geval) perspectief op zoveel dingen. Ik kan je de herdenking en de twee tochten komende maandagavond van harte aanbevelen. Omdat we mogen herdenken, maar ook omdat we stil moeten staan en eens goed moeten kijken. Naar onszelf en elkaar.
