Stel dat je zou moeten vluchten en je kunt terecht in Mozambique, waar je de taal noch de gewoonten kent. Hoe zou je willen dat je dan je draai kon vinden. Ik denk daar wel eens over na: ik zou zo snel mogelijk werk willen waardoor ik voor mezelf zou kunnen zorgen, door de contacten die ik daarmee opdoe zou ik extra oefenen om zo snel mogelijk de taal te gaan beheersen, en vervolgens zou het mooi zijn als ik er meer mensen leerde kennen, en een beetje mijn weg zou vinden in dat land. En precies zo gun ik het ook de nieuwkomers, die als statushouder in onze gemeente komen wonen.
En dan valt het allemaal nog niet mee. Het verblijf in de asielzoekerscentra heeft meestal erg lang geduurd, taal en werkritme is er niet geoefend. Goed geregeld is dat je snel een huurhuis krijgt toegewezen, en voor de inrichting een lening uit de bijstand. Maar minder is dat je de verplichte inburgering zélf moet regelen. Daar gaan nieuwkomers verdwalen. Na jaren nog niet taalvaardig en aan het werk. Hoe meer ik me er in verdiep hoe meer ik vaststel dat het niet is zoals ik mezelf dat in Mozambique wens. En dus heb ik met alle betrokken partijen hard gewerkt aan verbeteringen.
Sinds dit jaar draaien we het programma “versneld burgerschap”. Kunnen werken en je eigen bestaan opbouwen staat nu centraal! De verplichte inburgering mag daarvoor niet meer in de weg zitten: die wordt nu zo veel mogelijk `s avonds en op zaterdag gegeven. En dichtbij, in het Huis van Alles. Met een extra taalmaatje die met je oefent, en extra aanbod van het Taalhuis vanuit de bibliotheek. Ik hoop van harte dat deze nieuwe aanpak gaat slagen. Versneld burgerschap gun je ze, zo veel beter dan afhankelijk blijven en niet op eigen benen staan.
Door: Martien Kromwijk, 19 januari 2018
