‘straten lijken te huilen..’
‘langs me heen gaan de huizen. Het is stil achter de ruiten.’
Troosteloos
Geen enkele straat in het centrum van Bodegraven doet meer wat het moet doen.
Een braderie die reikt van het station tot de poffertjeskraam. Een braderie die bijna uit zijn voegen barst, ik weet het nog. Het staat nog helder op mijn netvlies. Wat vond ik dat als jong meisje intrigerend en bijzonder! Die lange straat met al zijn zijstraten zag zwart van de mensen, slenterend langs ál die kraampjes. Boze fietsers die met geen mogelijkheid het centrum uitkwamen. Vermoeide moeders met kinderwagens en huilende peuters, zich verhit een weg manoeuvrerend door de menigte. Suikerspinnen, stroopwafelsnippers, patatkramen, de kermis.. Ik kon er het hele jaar naar uitkijken.
Winkeliers en inwoners worden ons dorp uitgedreven. Voor jongeren en starters zijn er wellicht mogelijkheden wat werk en woning betreft, maar er is weinig om hen hier echt te binden. De ooit zo kneuterige, gezellige dorpskern bestaat alleen nog uit een kil en leeg plein, omringt door verval en leegstand. De grijze straten zijn stuk voor stuk kleurrijk versierd. Met pamfletten en uithangborden. Te koop, te huur, leegverkoop, gesloten. Met hele flats tegelijk. De kroegen sluiten bij gratie een uur later, tegenwoordig. Voor de klanten, natuurlijk. Maar doen ze het niet, zijn zij de volgende die definitief dicht kunnen.
Dat het dorp in een rap tempo zijn volledige charme verliest is heel jammer om te zien. Erger vind ik dat er een soort moeheid overheerst, onder zowel de bestuurders als de inwoners. We verzuchtten in een soort pijnlijk ‘niets aan te doen’. Iedereen legt zich schouderophalend neer bij het feit dat we steeds verder afzakken en wegdwalen van het mooie fiere dorpje dat we eens waren. Om vervolgens wel als Borftenaren met kiespijn de Najaarsmarkt te vieren. Met verwachtingsvolle ogen, snakkend naar het feest dat het vroeger was.
De gemeente investeert op de verkeerde plekken en in hele gekke dingen. Het centrum bloedt langzaam leeg en verwordt tot een spookdorpje. Het is maar goed dat wij Bodegravers zulke bruisende mensen zijn, want van ons dorp hoeven we het al jaren niet meer te hebben.
Over Esmé Nauta
Esmé Nauta is geboren op 06 april 1990 in Bodegraven. Haar hobby’s zijn zingen, theater, lezen en schrijven. Esmé werkt als coördinator van internationale verhuizingen bij KHZ verhuizers in Alphen aan den Rijn.
